Dalam doa Ziarah Jum’ah disebutkan “duhai maulaku! Jadikanlah aku di hari ini sebagai tamumu dan dalam perlindunganmu.”
Shabestan News Agency, menjamu tamu dalam Islam memiliki pahala yang tidak sedikit serta memiliki keutamaan yang luar biasa. Sebagaimana yang dikatakan Rasulullah saww dalam sabdanya “barang siapa yang tidak mengundang tamu maka tidak ada kebaikan dalam dirinya.”
Diceritakan dalam sebuah riwayat bahwasanya pada suatu hari Rasulullah saww berkata “jika Allah swt menginginkan kebaikan di dalam diri seseorang maka Allah akan mengirimkan hadiah kepadanya.”
Salah seorang sahabat bertanya: apa hadiah itu ya Rasulullah! Nabi Saww menjawab “tamu, yang datang dengan rezekinya dan (dengan kedatangannya) akan mengangkat dosa-dosa penghuni rumah tersebut.”
Dalam sebuah riwayat juga dikatakan bahwasanya rumah yang tidak masuk ke dalamnya tamu maka para malaikat juga tidak akan datang ke dalamnya.
Nabi Ibrahim as adalah seorang yang suka menjamu tamu sehingga ia memiliki laqab “ayah para tamu”, sampai-sampai dikatakan bahwasanya nabi Ibrahim as tidak akan makan kecuali bersama para tamunya, jamuan nabi Ibrahim as akan terus berlanjut hingga hari kiamat nanti sebagaimana dalam surat An-nuur ayat 35 disebutkan “yang dinyalakan dengan minyak dari pohon yang banyak berkahnya, ( yaitu ) pohon zaitun yang tumbuh tidak di sebelah timur ( sesuatu ) dan tidak pula di sebelah barat ( nya ), yang minyaknya (saja) hampir- hampir menerangi, walaupun tidak disentuh api.”
Sementara jamuan Imam Zaman afs dalam doa Ziarah Jum’ah disebutkan “duhai maulaku! Jadikanlah aku di hari ini sebagai tamumu dan dalam perlindunganmu.”
مهمان داری و مهمان دوستی در اسلام ثواب بسیار و پاداش نیکو دارد و فضیلت آن بزرگ و فایده اش سترگ است. چنان که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: «کسی که مهمانی دعوت نمی کند، خیری در او نیست.»
و فرمود: «هیچ مهمانی بر قومی وارد نمی شود مگر آن که روزیش در کنار اوست.»
در روایتی نقل شده که روزی رسول خدا صل الله علیه وآله فرمودند: «هر گاه خدا خیر مردمی را بخواهد برایشان هدیه می فرستد.» از محضرش سوال کردند: «آن هدیه چیست؟» حضرت(ص) فرمودند: «مهمان! که با روزی خود می آید و گناهان اهل خانه را می برد.»
در روایات است که هر خانه ای که مهمان در آن داخل نشود فرشتگان نیز به آنجا نیایند.
حضرت ابراهیم علیه السلام مهمان را دوست می داشت و بسیار مهمان دار بود. چنان که ایشان را «ابوالضیفان» لقب داده بودند. او چنان بود که هیچ وعده غذایی را جز با مهمان نمی خورد و چه بسا یک فرسنگ یا دو فرسنگ و یا بیشتر راه می رفت تا مهمانی بیابد. ضیافت حضرت ابراهیم علیه السلام امروز و تا روز قیامت نیز برپا است. و مصداق این ضیافت همان شجره مبارکه ای است که خداوند تعالی می فرماید: «يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ ۚ نُورٌ عَلَىٰ نُورٍ؛ از تلألؤ آن گویی ستاره‌ای است درخشان، و روشن از درخت مبارک زیتون که با آن که شرقی و غربی نیست (شرق و غرب جهان بدان فروزان است) و بی‌آن که آتشی آن را برافروزد خود به خود جهانی را روشنی بخشد، پرتو آن نور (حقیقت) بر روی نور (معرفت) قرار گرفته است...» (1)
البته این ضیافت و مهمانی، ضیافت به وسیله علوم و سنّت ها است که به وجود پیامبر صل الله علیه وآله و امام تا روز قیامت برپا است. شاید هم ضیافت مادی و هم ضیافت معنوی باشد که هرچه به ما می رسد به فیض وجود آن حضرات علیهم السلام است.
مگر جز این است که در زیارت روز جمعه چنین می خوانیم «وَ أَنَا يَا مَوْلايَ فِيهِ ضَيْفُكَ وَ جَارُكَ؛ و من ای آقایم! در این روز مهمان شما و در پناه شما هستم».
پی نوشت:
1.سوره نور، آیه 35
* برگرفته از «آیین انتظار؛ خلاصه مکیال المکارم»، انتشارات مسجد مقدس جمکران
پایان پیام/99
و فرمود: «هیچ مهمانی بر قومی وارد نمی شود مگر آن که روزیش در کنار اوست.»
در روایتی نقل شده که روزی رسول خدا صل الله علیه وآله فرمودند: «هر گاه خدا خیر مردمی را بخواهد برایشان هدیه می فرستد.» از محضرش سوال کردند: «آن هدیه چیست؟» حضرت(ص) فرمودند: «مهمان! که با روزی خود می آید و گناهان اهل خانه را می برد.»
در روایات است که هر خانه ای که مهمان در آن داخل نشود فرشتگان نیز به آنجا نیایند.
حضرت ابراهیم علیه السلام مهمان را دوست می داشت و بسیار مهمان دار بود. چنان که ایشان را «ابوالضیفان» لقب داده بودند. او چنان بود که هیچ وعده غذایی را جز با مهمان نمی خورد و چه بسا یک فرسنگ یا دو فرسنگ و یا بیشتر راه می رفت تا مهمانی بیابد. ضیافت حضرت ابراهیم علیه السلام امروز و تا روز قیامت نیز برپا است. و مصداق این ضیافت همان شجره مبارکه ای است که خداوند تعالی می فرماید: «يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ ۚ نُورٌ عَلَىٰ نُورٍ؛ از تلألؤ آن گویی ستاره‌ای است درخشان، و روشن از درخت مبارک زیتون که با آن که شرقی و غربی نیست (شرق و غرب جهان بدان فروزان است) و بی‌آن که آتشی آن را برافروزد خود به خود جهانی را روشنی بخشد، پرتو آن نور (حقیقت) بر روی نور (معرفت) قرار گرفته است...» (1)
البته این ضیافت و مهمانی، ضیافت به وسیله علوم و سنّت ها است که به وجود پیامبر صل الله علیه وآله و امام تا روز قیامت برپا است. شاید هم ضیافت مادی و هم ضیافت معنوی باشد که هرچه به ما می رسد به فیض وجود آن حضرات علیهم السلام است.
مگر جز این است که در زیارت روز جمعه چنین می خوانیم «وَ أَنَا يَا مَوْلايَ فِيهِ ضَيْفُكَ وَ جَارُكَ؛ و من ای آقایم! در این روز مهمان شما و در پناه شما هستم».
پی نوشت:
1.سوره نور، آیه 35
* برگرفته از «آیین انتظار؛ خلاصه مکیال المکارم»، انتشارات مسجد مقدس جمکران
پایان پیام/99
(Shabestan/Berbagai-Sumber-Lain/ABNS)
Posting Komentar