Falsafah Meminta Syafaat Dari Rasulullah Saww dan Imam Makshum as

Seluruh ulama agama, bersepakat atas shahih dan kebenaran meminta syafaat dari para pemilik-pemiliknya.

Shabestan New Agency, Meminta syafaat pada hakikatnya adalah meminta dan memohon do'a dari Rasulullah saww dan Ahlul Baitnya, karena mereka memiliki kedudukan yang dekat dengan Allah SWT, maka do'a mereka akan dikabulkan.

Ayatullah Al-uzhma Subhani saat menjawab pertanyaan tentang "apakah meminta syafaat kepada para auliya tidak menyebabkan perbuatan syirik dan sejenis menyembah mereka?

Beliau menjawab, meyakini kepada syafaat auliya Ilahi pada hari kiamat merupakan sebuah prinsip yang tidak ada seseorang pun yang meragukannya dan seluruh firaq islami memiliki keyakinan kepada syafaat para anbiya dan khususnya Nabi saww. Satu-satunya perbedaan yang muncul setelah hadirnya Ibn Taymiyah pada abad ke-8 dan Muhammad Ibn Abdul Wahhab pada pertengahan abad ke-12 adalah apakah kita bisa meminta syafaat di dunia ini juga dari para pemberi syafaat yang sebenarnya sebagaimana pemberian syafaat mereka ada dalam kitab dan sunnah yang pasti dan misalnya mengatakan: "wahai yang dicintai oleh Allah SWT berikanlah syafaat untukku di hari kiamat ?

Seluruh ulama agama, bersepakat atas shahih dan kebenaran meminta syafaat dari para pemilik-pemiliknya, kecuali dua orang yang telah disebutkan dan pengikut-pengikut dua orang itu sebagaimana mereka berkata: tidak bisa meminta syafaat dari para pemilik syafaat di dunia ini, melainkan harus berkata: wahai Tuhanku! Jadikanlah Nabi sebagai pemberi syafaat untukku.

Sekarang kami menyampaikan masalah ini berdasarkan kitabullah dan sunnah nabi SAW agar tersingkap hakikat yang sebenarnya.

Syafaat Nabi Mulia saww dan para pemberi syafaat yang benar yang lain pada hari kiamat, tidak ada yang lain selain meminta pengampunan dari Allah SWT untuk orang-orang yang berdosa, dalam bentuk seperti ini meminta syafaat pada hakikatnya meminta doa dari mereka dan oleh karena mereka memiliki kedudukan yang dekat dengan Allah SWT maka doa mereka akan dikabulkan dan secara alamiah dosa-dosa orang-orang akan diampuni oleh Allah SWT.

Dari sisi yang lain, meminta doa dari saudara mukmin dan lebih tinggi dari itu yaitu meminta doa dari nabi SAW tidak ada masalah sedikit pun, jika kita mengatakan “wahai anda yang memiliki kedudukan di sisi Allah SWT, berikanllah syafaat untuk kami disisi Allah (berdoalah sehingga Allah mengampuni dosa kami atau kabulkanlah hajat kami).”

فلسفه طلب شفاعت از پیامبر(ص) و معصومین(ع)

شفاعت پيامبر گرامی(ص) و ديگر شافعان راستين در روز جزا، جز طلب مغفرت از خدا درباره گنهكاران امت چيز ديگری نيست، در اين صورت، طلب شفاعت، در واقع طلب دعا از آنان خواهد بود و دعای آنان، در سايه قرب و مقامی كه نزد خدا دارند، به هدف اجابت مي‌رسد.

به گزارش گروه اندیشه خبرگزاری شبستان به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی سبحانی، مرجع عالیقدر جهان اسلام و تشیع در پاسخ پرسش «آيا درخواست شفاعت از اوليا مايه شرك نيست و نوعي پرستش آنان به شمار نمي‌رود؟» آورده است:

پاسخ: اعتقاد به شفاعت اولياي الهي در روز رستاخيز، از اصولي است كه كسي در آن شك و ترديد ندارد و همة فِرَق اسلامي به شفاعت پيامبران و به ويژه پيامبر خاتم(ص) اعتقاد راسخ دارند. تنها اختلافي كه پس از ظهور ابن تيميه در قرن هشتم و محمد بن عبدالوهاب در نيمه‌هاي قرن دوازدهم پيش آمد، اين بود كه آيا مي‌توان در اين جهان نيز از شفيعان واقعي كه شفيع بودن آنها از نظر كتاب و سنت قطعي است، درخواست شفاعت كرد و مثلاً گفت: «اي محبوب درگاه خدا در روز رستاخيز دربارة من شفاعت كن»؟[1]

همة عالمان دين، بر صحت درخواست شفاعت از صاحبان آن، اتفاق نظر دارند، جز دو فرد يادشده و پيروان آن دو كه مي‌گويند: «نمي‌توان از صاحبان شفاعت در اين جهان درخواست شفاعت نمود، بلكه بايد گفت: خدايا! پيامبر را شفيع من قرار ده.»

اكنون اين مسأله را بر كتاب خدا و سنت پيامبر(ص) عرضه مي‌‌کنيم تا پرده از چهره حقيقت برداشته شود.


حقيقت درخواست شفاعت چيست؟

شفاعت پيامبر گرامي(ص) و ديگر شافعان راستين در روز جزا، جز طلب مغفرت از خدا دربارi گنهكاران امت چيز ديگري نيست، در اين صورت، طلب شفاعت، در واقع طلب دعا از آنان خواهد بود و دعاي آنان، در سايه قرب و مقامي كه نزد خدا دارند، به هدف اجابت مي‌رسد و طبعاً گنهكار مشمول مغفرت خدا مي‌گردد. از طرفي، درخواست دعا از برادر مؤمن و فراتر از آن، از نبي گرامي(ص) كوچك‌ترين اشكالي ندارد، اگر ما مي‌گوييم: «يا وجيهاً عند‌اللّه، اشفع لنا عند اللّه»، يعني «اي كسي كه در پيشگاه خدا جاه و مقامي داري، در نزد خدا درباره ما شفاعت كن (دعا كن خدا گناه ما را ببخشد يا حاجت ما را برآورده كند.»

اصولاً «استشفاع» يعني طلب شفاعت، در كتاب‌هاي حديثي و تفسيري به معني درخواست دعا وارد شده است؛ مثلاً بخاری، محدث معروف اهل سنت در صحيح خود، بابي را با اين عنوان آورده است: «هرگاه مردم در هنگام قحطي از پيشواي خود بخواهند كه براي آنان از خدا باران بطلبد، نبايد درخواست آنان را ردّ كند.»

با توجه به اين اصل، نبايد درباره درخواست شفاعت كه حقيقت آن درخواست دعاست، شك و ترديد كرد؛ زيرا درخواست دعا از مؤمن از امور پسنديده است، چه رسد به انبياء و اولياء. از اين گذشته، برخي از ياران پيامبر(ص) از خود آن حضرت(ص) در زمان حيات و يا پس از درگذشت ايشان، درخواست شفاعت مي‌كردند، اکنون نمونه‌هايي را يادآور مي‌شويم:

1.حديث انس بن مالك

ترمذي يكي از نويسندگان سنن چهارگانه، از انس بن مالك چنين نقل مي‌كند: «از پيامبر(ص) درخواست كردم كه در روز قيامت درباره من شفاعت كند. وي پذيرفت و گفت: من اين كار را انجام مي‌دهم. به پيامبر(ص) گفتم: شما را كجا جستجو كنم؟ فرمود: «در كنار صراط».[2]

انس با الهام از فطرت خود كه درخواست شفاعت جز درخواست دعا چيز ديگري نيست، از پيامبر گرامي(ص) درخواست شفاعت مي‌كند، و پيامبر(ص) نيز به ‌او قول مساعد مي‌دهد و هرگز تصور نمي‌كند كه درخواست شفاعت، نوعي شرك است، و نيز او را از اين درخواست باز نمي‌دارد.

2. حديث سواد بن قارب

سواد بن قارب از ياران رسول خدا(ص) است. درباره پيامبر(ص) اشعاري سروده و از او درخواست شفاعت مي‌كند و مي‌گويد: وَكُن لي شَفيعاً يومَ لا ذُو شفاعة بمُغن فَتيلاً عن سوادِ بن قارب[3]

اي پيامبر گرامي، در روز قيامت شفيع من باش؛ روزي كه شفاعت ديگران به حال سواد بن قارب به مقدار رشته وسط هسته خرما، سودي نمي‌بخشد.

3. حديث ابوبكر

وقتي پيامبر گرامي(ص) درگذشت، بدن مبارك او را با پارچه‌اي پوشانيده، منتظر بودند كه مسلمانان در كنار مسجد گرد آيند تا مراسم «تجهيز» و تغسيل و نماز و تدفين انجام گيرد. در اين هنگام، وقتي ابوبكر وارد خانه پيامبر(ص) شد، پارچه را از چهره پيامبر(ص) برگرفت، خود را روي پيكرش افكند. او را بوسيد و چنين گفت: پدر و مادرم فداي تو باد! تو در زندگي و پس از مرگ پاك و پاكيزه هستي. ما را اي محمد نزد خدايت ياد كن و ما را به خاطر داشته باش.[4] جمله‌هاي «اذكرنا عند ربّك» جز درخواست شفاعت چيزي نيست.

4. حديث علي (ع)

محدثان نقل مي‌كنند آنگاه كه پيامبر(ص) درگذشت، علي(ع) مشغول تغسيل پيامبر(ص) گشت، به هنگام غسل دادن چنين گفت: «پدر و مادرم فداي تو باد! ما را نزد خدايت ياد كن و ما را به خاطر داشته باش!».[5]

5. حديث نوجوان

مصعب بن اسلمي نقل مي‌كند: نوجواني از خاندان ما به سوي پيامبر (ص) آمد و به او گفت: من از تو چيزي مي‌خواهم.

پيامبر(ص): آن چيست؟

نوجوان: «از تو مي‌خواهم مرا از كساني قرار دهي كه در روز قيامت درباره آنان شفاعت مي‌كني.»

پيامبر(ص): چه كسي تو را به اين كار راهنمايي كرده است؟

نوجوان: هيچ كس. خودم به اين فكر افتادم.

پيامبر (ص): من در روز قيامت در حق تو شفاعت مي‌كنم.[6]

نمونه‌هاي اين نوع قضايا فراوان است كه نقل بيشترين آنها موجب اطاله سخن مي‌گردد.[7]


پی نوشت ها:

[1] . يا وجيهاً عند اللّه اشفع لنا عند اللّه.

[2] . سنن ترمذي، ج 4، ص 621، حديث 2433.

[3] . اصابه ابن حجر، ج2، ص 95، شماره ترجمه3583: اين درخواست را با طرق ششگانه نقل كرده است.

[4] . سيره حلبي، ج3، ص 474، چاپ دارالمعرفه، بيروت.

[5] . مجالس مفيد، مجلس12، ص 103; نهج البلاغه، خطبه 235.

[6] . مجمع الزوائد، ج10، ص 369، وي در اين مورد قضاياي زيادي نقل كرده است.

[7] گزیده راهنمای حقیقت، آیت الله سبحانی، ص 59.

پایان پیام/9

(Shabestan/Berbagai-Sumber-Lain/ABNS)